Ulan.
Ano ang meron sa ulan at napapaalala ka niya ng mga bagay na pilit mong kinakalimutan?
Ano ang meron sa kanya at parang gusto mong sumabay
… na umiyak.
… na malaglag na lang hanggang malakas mong matamaan ang lupa.
… na mag-ingay sa kalaliman ng iyong puso at isipan.
Ano ang meron sa ulan at napatext ako nang biglaan sa mga taong malapit sa akin?
Nakakatamad gumalaw …
Nakakatamad maligo’t magpaginaw.
Nakakatamad mag-isip.
Nakakatamad rumamdam.
Ayoko nang masaktan.
“Nandito lang Ako, anak.
Tutulungan kitang gumalaw nang hindi ka giniginaw.
Papakinggan ko ang mga iniisip at ang mga nararamdaman mo.
Hindi kita sasaktan.”
Ano ang meron sa ulan at nagiging mapayapa ang kalooban mo?
… kahit na nalungkot ka
… kahit na nasktan ka
… kahit na napapaisip ka
… patuloy ka pa ring nagmamahal at nagtitiwala.
May ulan dahil kailangan natin.
Pinapayagan ng Panginoon na umulan para mas kaya nating ikaligaya ang araw.
Ganun din sa araw – may araw, para matutunan nating ikaligaya ang ulan.
Kung walang ulan, walang bahaghari.
Salamat, Panginoon. Salamat sa ulan.
4 comments:
I have always loved the rain. It gives me a sense of rest. Like dousing off the smoldering embers of whatever it is inside me. At the same time, giving me a sense of hope that after a while I can go out again and play.
There's just something about the rain that makes people like us think clearly for once, and we find ourselves seeing things as they are: confused and all-messed-up. And frankly, it's only by looking to The One who brings us rain and clarity that we can have true peace.
Strangely, I've been looking forward to rainy days lately. I guess all it needs is a change in perspective. :)
saya ng ulan noh? hehehe! salamat sa paghatid... yey! masaya ang ulan... gets mo na mean ko... ;)
Post a Comment